දුර සිට කළ පෙම

දැනුනද හිමි නොවන බව ඔය රන් දෑත
සිටියෙමි එන තුරා දුර සිට ලඟ පාත
හැඳිනෙමි පායනා සඳ දොර ලඟ ඈත
ඉවසමි තනිව වෙලෙනා හැඟුමන් සීත

දුටුවෙමි ඈත සිට සඳ කිරණ වෑහෙන
ලංවිමි දකිනු රිසි දෙනුවන් විදාගෙන
උණු වී දියව යයි හදවත පලාගෙන
ලං වී තිබුණි නොදැනිම හිරු සොයාගෙන

නොබලන කලට මා දෙස පිරි සිනහ මුවින්
අඳුරුය දසත හිරු සයුරේ ගිලුනු ලෙසින්
නොදොඩන කලට මා සමගින් සුහද සිතින්
දෙසවණ අගුළු නෑරෙයි කන් පැලුනු ලෙසින්

හද කිති කැවූ හැගුමන් පොද යයි වියලී
හද මල මුකුලිතව වියැකී යයිද සැලී
වද මල මගේ මට මළ වද දෙයි නොසැලී
තදබල ලෙසට හිත කලබල වෙයිද යලී

සරසවි සොඳුරිය

සඳ මෙනි මුහුණ එනමුදු නැත ආවාට
ගැමි කම ඇගේ ඇතිමුත් නැත ගැමි පාට
කලිසම හැර දමා ගවුමට ගිය දාට
අවැසිවු සොඳුරු ගති පවතී හැම දාට