පාළුවෙන් තනිකමෙන් වැලපෙන
හදවතේ රාවය නිසා
දෙනෙත පියවා නිදා ගන්නට
අනේ තාමත් බැරි වුණා
මගේ උර මත තියාගෙන හිස
ඉඳින්නට ඔබ නැති නිසා
නීල දෙනෙතින් ගයන පෙම් කවි
අසාගන්නට බැරි වුණා
මගේ තනිකම බෙදාගන්නට
කෙනෙකු මා ලඟ නැති නිසා
තනිව හඬනා හදවතේ දුක
කියාගන්නට බැරි වුණා
thaniyata kello nethiwata karanna weda one tharam weda thiyanawa poddak hithala balanna
ReplyDeleteශ්‍රී ජයවර්ධනපුර විශ්වවිද්‍යාලේ ව්‍යවහාරික විද්‍යාපීඨයේ තවත් සිංහල බ්ලොග්කරුවෙක් සාදරයෙන් පිලිගන්නවා !
ReplyDeleteහුදෙකලා හැඟීම ලස්සනට පද පෙලට නගල තියනව.
ReplyDeleteලස්සමයි මචං උඹේ කවිහිත..........තනිකම කියන්නේ පොදුවස්තුවක්...ඔය කටුක බව කවදාකහරි හැමොටම ජිවිතෙදි අත්විදින්න වෙනදෙයක්...... උඹට වගේම මටත්.......
ReplyDelete