සිතිවිලි සේයා දොරට වැඩුම(Sithiwili seya Book launch)

සිතිවිලි සේයා කාව්‍ය කෘතිය එළි දැක්වීම 2010/11/11 දින ශ්‍රී ජයවර්ධනපුර විශ්වවිද්‍යාලයේ දී උපකුලපති තුමා ඇතුලු ආචාර්ය මහාචාර්යවරුන් හා සිසු සිසුවියන් රැසකගේ සහභාගීත්වයෙන් ඉතා සාර්ථක අන්දමින් පැවැත්විනි.






එහි දී උපකුලපති තුමා දැක්වූ අදහස්(Speech of the vice-chancellor):



පළමු ප්‍රධාන දේශනය (First main lecture) :-
භාශා හා සංස්තෘතික අධ්‍යනාංශයේ අංශ ප්‍රධාන
ආචාර්ය සමන් චන්ද්‍ර රණසිංහ
( Head of the department of languages and cultural studies,
Dr.Saman Chandra Ranasingha)



දෙවන ප්‍රධාන දේශනය (second main lecture) :-
භෞතික විද්‍යා අධ්‍යනාංශයේ
ආචාර්ය මධුරංග ප්‍රනාන්දු
( Dr. Maduranga Fernando,
Depatrment of Physics)



කතුවරයාගේ ස්තූති කතාව(Thanks giving by the Author):

ගැටළුව

ගැටළු නැති ජීවිතය
ලුණු නොමැති මාළුවකි
දිවග කිසි රසයක් නොදේ
දිවි ගමනෙ අරුතක් නොවේ

ගැටළුවෙන් ගැටළුවට
පිළිවදන් සොයාගෙන
යනෙන මග තුටු මල් පිපේ
දසත සුවඳින් නැහැවෙතේ

අප ව‍ටා ලෝකයම
එකම සරසවි බිමකි
නොදන්නා දෑ බෝ වෙතේ
දැනගන්න බෝ දෑ වෙතේ

පටලයන්ගෙන් මිදීම

ආදරය නම් පටල බැඳිලා
දුබල විය දෙනෙතම
සුද බැඳුනාක් සේ
නොපෙනී ගියා ලෝකය,
පෙනුනේ ඇස රැඳුනු
පටලයම පමණක්ය

පටලය තුළින් දකින ලෝකය
මනරම්ය,සොඳුරුය.

කාලය නම් වූ වෙදානෝ
විරහ දුක නම් බෙහෙත් පැලයෙන්
කොටා අඹරා ගත්තු යුෂයන්
ජීව ඤාණය නැමැති තෛලෙන්
හොඳින් මුසුකොට කළෙන් වෙදකම්

පසක් විය පුහු බව
පටලයන්ගෙන් මිදීමෙන්

සැකය

‍බස් නැවතුමේ කල් මරමින් සිටි වේලේ
ලඟ උන් දමිළ මගියෙකු තොල කට වේලේ
කියලා මල්ල මට දීලා ගිය වේලේ
සිහි විය බෝම්බය පිපිරුණ ඒ කා‍ලේ

ගෙදරට නැවත යා ගන්නට බැරි වෙයිද
ගේ දොර ඉඩං අතහැර යන්නට වෙයිද
නෑදෑ හිතවතුන් දකිනට නැති වෙයිද
මා ලඟ තියන මල්ලත් අද පුපුරයිද

රත් වී දෙලොව නෙත ඒ වෙත යොමු වූයේ
ඉහ කණ දාඩියෙන් තෙත බරියං වූයේ
යන එන මං සතරඅත අමතක වූයේ
දැන් එයි දැන් එතියී සිතමිනි පසු වූයේ

කෑමක් දෑස මායිම නොපෙනෙන ලෙසට
සතියක් හාමතේ හිඳ අසරණ කලට
ප්‍රියතම අහර පෙනෙනාමෙන් දැනුණි මට
ඈතින් දමිළ මිතුරා එනු පෙනුණ විට

මොහොතක් කල්පනා කොට යලි බලන විට
අපුලක් දැනුනි මගෙ සිතුවිලි ගැනම මට
ඔහුගේ මල්ල දී මා ගැන සැක නොකොට
ගිය ඔහු තවත් මිනිසෙකි නොපෙනුනිද මට

ඔබ සැමට සුභ නව වසරක් වේවා...!!!

හුදෙකලාව

පාළුවෙන් තනිකමෙන් වැලපෙන
හදවතේ රාවය නිසා
දෙනෙත පියවා නිදා ගන්නට
අනේ තාමත් බැරි වුණා

මගේ උර මත තියාගෙන හිස
ඉඳින්නට ඔබ නැති නිසා
නීල ‍දෙනෙතින් ගයන පෙම් කවි
අසාගන්නට බැරි වුණා

මගේ තනිකම බෙදාගන්නට
කෙනෙකු මා ලඟ නැති නිසා
තනිව හඬනා හදවතේ දුක
කියාගන්නට බැරි වුණා

සිහින මාළිගා...

සුපෙම් හැඟුමන් වෙලුනු සිත් තුළ
සෙනෙහෙ මාළිග තනන වේලේ
අත්තිවාරම් දමා ගන්නට
තරම්වත් නොම යවයි කාලේ

සිනහ මුහුණින් උඩ බලාගෙන
දවල් සිහිනය දකින වේලේ
ගෙදර උදවිය බලන් හිටියා
මනෝ මන්දිර තනන තාලේ

අත්තිවාරම් නොමැති මාළිග
කඩාගෙන බිම වැටුනු වේලේ
කඳුළු දෙනෙතින් බලාගෙන බිම
වැටුනු සුන්බුන් සොයයි ආලේ

දුර සිට කළ පෙම

දැනුනද හිමි නොවන බව ඔය රන් දෑත
සිටියෙමි එන තුරා දුර සිට ලඟ පාත
හැඳිනෙමි පායනා සඳ දොර ලඟ ඈත
ඉවසමි තනිව වෙලෙනා හැඟුමන් සීත

දුටුවෙමි ඈත සිට සඳ කිරණ වෑහෙන
ලංවිමි දකිනු රිසි දෙනුවන් විදාගෙන
උණු වී දියව යයි හදවත පලාගෙන
ලං වී තිබුණි නොදැනිම හිරු සොයාගෙන

නොබලන කලට මා දෙස පිරි සිනහ මුවින්
අඳුරුය දසත හිරු සයුරේ ගිලුනු ලෙසින්
නොදොඩන කලට මා සමගින් සුහද සිතින්
දෙසවණ අගුළු නෑරෙයි කන් පැලුනු ලෙසින්

හද කිති කැවූ හැගුමන් පොද යයි වියලී
හද මල මුකුලිතව වියැකී යයිද සැලී
වද මල මගේ මට මළ වද දෙයි නොසැලී
තදබල ලෙසට හිත කලබල වෙයිද යලී

සරසවි සොඳුරිය

සඳ මෙනි මුහුණ එනමුදු නැත ආවාට
ගැමි කම ඇගේ ඇතිමුත් නැත ගැමි පාට
කලිසම හැර දමා ගවුමට ගිය දාට
අවැසිවු සොඳුරු ගති පවතී හැම දාට